Oscar is onze eerste hond die we via Stichting ProZUS hebben geadopteerd. Het is ook onze eerste (kruising) Galgo en we waren eigenlijk meteen overdonderd door het zachte karakter. Oscar heeft het in Spanje, zijn geboorteland, niet gemakkelijk gehad. Waarschijnlijk van het begin af aan een zwerfhond geweest die moest zien te overleven van wat de straat hem bood. Hij moet hele vervelende ervaringen hebben gehad met kinderen die met voetballen aan het spelen zijn en voor mannen in het algemeen heeft ie een behoorlijke drempel aleer hij benadering toestaat (hij wordt niet agressief, maar loopt weg of verschuilt zich achter zijn baasje.
Tijdens zijn jaren in Spanje heeft hij waarschijnlijk een auto ongeluk gehad (hapje uit het oor, mist een teen en middenvoetkussentje en een klein nipje van zijn staartpuntje af, allemaal aan de rechterzijde). Omdat de poot of niet of heel slecht is gezet na het ongeluk, moet hij voor langere wandelingen op harde ondergrond een op maat gemaakte brace aan. Dat hij het met zo’n verwonding overleeft heeft als zwerfhond mag een klein wonder heten, hij had een kamaraad Galgo waarmee hij samen optrok en die ook samen met hem naar Nederland is gekomen 
Orthopedieren heeft er inmiddels al twee gemaakt voor Oscar en hij kan er probleemloos kilometers mee lopen. Overigens merk je er niet veel van als hij (op zachte ondergrond) aan het rennen is zonder brace, alleen als hij heel veel en lang rent dan heeft ie er later die dag wat last van.
Oscar is een echt blij ei: wat je stemming ook is, je wordt altijd vrolijk van hem als hij weer eens komische acrobatiek vertoont of juist heel zacht en teder zijn lange spitse snuit tegen je wang legt als hij naast je in de bank zit (meestal gevolgd door een diepe zucht).
Ook Oscar heeft allergieën die hem in de zomer parten spelen maar in tegenstelling tot Sensi hebben we die nu aardig onder controle. Begin van 2018 kreeg hij tot onze schrik een epileptische aanval terwijl hij gewoon in de bank lag. We schrokken ons rot, hadden het nog nooit meegemaakt en het is allesbehalve een prettig zicht en geeft je een gevoel van machteloosheid omdat je op zo’n moment alles zou willen doen om hem uit die extreme spasmes te krijgen. Na wat laboratorium testen en uitzoeken van juiste dosering lijkt het volledig onder controle nu met phenobarbital medicatie, al houden we wel altijd een dosis Diazepam rectiole pakklaar om toe te dienen als hij toch een aanval mocht krijgen en deze te lang zou duren.
Helaas heeft het toedienen van medicijnen uiteindelijk niet mogen baten en kreeg Oscar een week voor Kerst 2018 een cluster-epilepsieaanval waar hij niet meer uitkwam waardoor we hem daags voor Kerstmis zijn rust moesten geven.
Oscar was een speciale hond, we kunnen nog steeds niet goed naar de filmpjes of foto’s kijken van hem zonder geëmotioneerd te geraken, een stukje in ons hart blijft voor altijd voor hem!