Lady

Lady, onze allereerste hond (2001), een kruising (zoals eigenlijk al onze honden zijn, niet bewust, maar we selecteren gewoon niet op 100% ras of stamboom). Toen ze bij ons kwam was ze ongeveer 6 jaar, dus niet echt een jonge hond meer. Waartussen een kruising blijft altijd een vraag, maar er zat voor 80% Flatcoated retriever in, waarschijnlijk gekruist met een herderachtige. De allereerste nacht in ons huis ben ik beneden op de bank gaan slapen, met Lady voor de bank, dus onbewust en ongewild eigenlijk meteen mezelf tot alphadog gepromoveerd omdat ik de hogere ligpositie had. Het heeft meteen een hele speciale band gecreeërd die tot op de laatste dag toe is gebleven. Niet dat ze eenkennig was naar de rest van het gezin, maar ze trok gewoon enorm naar mij. Mooiste was altijd dat zo rond de tijd (hoe weten honden dat toch, klokkijken kunnen ze niet) dat ik thuiskwam, pontificaal voor het raam aan de voorzijde ging zitten om mij thuis te zien komen. In het asiel waar ze vandaan kwam (Arduin) zat ze afgezonderd in een houten hok dat helemaal apart stond en eigenlijk was de klik er meteen tussen haar en ons tijdens die allereerste proefwandeling. Lady had last van verlatingsangst, niet ongewoon voor honden die in een asiel zitten, maar dat verminderde in de loop der jaren.

Het was een hond met aparte trekjes. Als ze pupjes of gewoon kleine hondjes tegenkwam, dan kwam er ogenschijnlijk een groot moederinstinct naar boven en wilde ze er altijd naar toe om te snuffelen en knuffelen. Als we aan de eetkamertafel zaten voor het avondeten en er was een stoel niet helemaal goed aangeschoven, dan zat ze in no time heel parmantig en rustig op de stoel terwijl wij aten. Nooit gebedeld, nooit een poot op tafel, ze vond het gewoon fijn om erbij te zijn, het is waarschijnlijk iets dat ze bij het vorige baasje aangeleerd had (of misschien eerder niet afgeleerd), maar het was een komisch gezicht. Op latere leeftijd nam haar energienivo wat af wat ons ertoe bracht om er een (bewust) veel jongere hond (Nero, een speelse zwarte Labrador van 2 jaar) erbij te nemen en zowaar, een tweede jeugd begon voor haar, ze leefde weer enorm op. Het was ook een echte bikkel, als je het niet in de gaten had dan at ze vanalles op wat ze onderweg tegenkwam, ze moet een enorme resistentie hebben gehad want ze is er niet één keer ziek van geworden. Een van Lady’s grootste pleziertjes was het terughalen (ze was natuurlijk niet voor niets een ‘Retriever’) van in het water gegooide tennisballen. Daar was ze zo fanatiek in dat ze het presteerde om er 3 tegelijk in haar bek te nemen en naar de kant te brengen.

Toen ze al een beetje een oudere dame begon te worden kreeg ze tijdens een van onze boswandelingen tussen Visdonk en Rozenven een tia maar ook daarin bleek weer dat ze een echte bikkel was, ze viel om, stond op, liep wat, waggelde wat en liep (wel wat uit balans) gewoon verder. (wij schrokken natuurlijk flink). Niet zelden krijgt het karakter van een hond of in ieder geval het gedrag dan ook een flinke knauw maar bij Lady viel dat gelukkig mee. In haar laatste weken, dagen had ze veel ongemak, had vocht in de longen en nog wat andere klachten. We zaten toen midden in een grote verbouwing en woonden dus tijdelijk op de 1e verdieping. De trap op en af viel haar steeds zwaarder en uiteindelijk hebben we voor de eerste keer die hele moeilijke beslissing genomen en afscheid van haar genomen. Terugblikkend waarschijnlijk te lang mee gewacht, het was immers onze eerste hond en dan moet je nog leren dat het moeilijkste besluit ook soms het beste (voor de hond) besluit is. Daar hebben we van geleerd en ons voorgenomen dat we bij geen van onze honden nog nodeloos het leven zouden rekken. Vanaf dat moment ook tegen elkaar gezegd dat het een hond moet blijven tot het eind, dat het geen project moet worden.