Nero was een Labrador ten voeten uit : een echte waterrat die soms zo ver zwom dat je hem bijna uit het oog verloor. Ook met Nero op Gedrag & Gehoorzaamheid cursussen gezeten bij Kynologen Club Scheldezoom. Leergierig als hij was slaagde hij altijd met goede cijfers. Nero was een echte allemans vriend, als waakhond dus niet veel soeps, maar als speelmaatje des te meer. Hij had een manier van oogopslag waarmee hij vrijwel iedereen die hij tegenkwam deed smelten. Nero is een van de meest probleemloze honden geweest die wij hebben gehad tot op heden. Het enige waarvoor hij ooit een serieuze gang naar de dierenarts voor moest maken was een afgebroken tand, oh ja, en het weg laten halen van een (goedaardig) gezwel omdat het impact had op zijn mobiliteit.
Op latere leeftijd begon echter de artrose zijn tol te eisen, het lopen ging steeds moeilijker wat voor een hond die zo graag wil rennen en dollen met andere honden erg onplezierig was. Ook de continentie liet op een gegeven moment te wensen over, we vonden ‘s-ochtends wel eens wat in de huiskamer, wat hij zelf ook heel vervelend vond. Omdat we met Lady geleerd hadden dat het erom gaat dat de hond kwaliteit van leven behouden moet, hebben we Nero op een gegeven moment in laten slapen. Toen de dierenarts bij ons binnenkwam (al onze honden hebben omringd door ons gezin en in hun vertrouwde omgeving afscheid mogen nemen) trippelde hij (voor zover de artrose dat toeliet) naar die dierenarts toe met een speeltje in de bek, zich onbewust waarom die man kwam, het huilen staat je dan nader dan het lachen, hoe vrolijk dat plaatje er dan ook uitziet.